Alle wegen leiden naar...

Na een comfortabele treinreis komen we aan in het prachtige Venetië. We besluiten met het openbaar vervoer naar het hotel te gaan. Bus? Nee. Tram? Nee. Metro? Ook niet. Alles gaat hier met de boot, dus ook wij. Eenmaal uitgestapt pakken we google maps erbij om de weg naar het hotel te vinden. Dat is in Venetië, door alle smalle straatjes en weggetjes, nog best een opgave. Oververhit komen we aan bij het hotel. Daar staat een wat oudere, tandenloze, ongelofelijk vrolijke italiaan ons op te wachten. In onverstaanbaar engels probeert commandeert hij ons onze paspoorten en reservering erbij te pakken, waarna hij langdurig in een notitieboekje wat bankzaken bij lijkt te werken. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat de mopperende mompelende meneer ons de sleutel geeft tot kamer 38, waar wij vervolgens ons klaarmaken om ergens dan toch écht Italiaans te eten!

De straat uit, de hoek om, en het eerste het beste tentje wat we zien gaan we zitten. Het is pas 18:00, dus alle Italianen zijn pas net ontwaakt uit hun siësta’s. De ober was daarentegen erg vriendelijk en vrolijk, en we hadden het reuze naar ons zin.

De volgende dag hebben we ons verdiept in de cultuur van de italiaanse burger: siësta’s! Met deze temperaturen moet je geen bergen willen beklimmen, dus besloten we een dagje lekker te luieren aan het strand. Voor we vertrokken even een hand wasje gedaan, zodat dit overdag kon drogen op ons balkon. Daarna, rond een uur of 12:00, met de boot naar het strand. Heerlijk! Daar hebben we de hele dag kunnen bijbruinen onder het genot van een boek en een koude cola. Dat noem ik pas vakantie!

Dag twee in Italië, tijd om iets te ondernemen! We staan vroeg op, om lekker te ontbijten bij een klein bakkerijtje op de hoek. Om 11:30 stond er een boottrip geplanned. We kregen een rondleiding door een minder bekend gebied van Venetië door het militaire terrein waar schepen gebouwd werden. Er werd veel vertelt door een Italiaanse gids die met een zwaar accent engels sprak. Moeilijk te verstaan, maar wel erg interessant! We mochten ook zelf een stukje roeien. Dit werd ons geleerd door de “vader” van de roeivereniging. Hij heeft, als we de gids mogen geloven, de helft van alle gondeliers in venetie opgeleid. Nadat de technieken ons kort waren uitgelegd mocht anouk beginnen met roeien. Met enige ervaring was de vader erg onder de indruk, en was de lag de lat alvast lekker hoog. Ook met mijn roeikunsten was hij erg tevreden! Engels sprak hij niet, maar een duimpje omhoog zei genoeg.

Na het uurtje op de boot gingen we een stukje wandelden we terug naar ons vertrouwde stukje Venetië. We besloten een siësta in te lassen, en daarna lekker door de straatjes te kuieren. Zo gezegd zo gedaan. Maar de straten in Venetië lijken zo op elkaar, dat we al snel verdwaalden. Dat vonden we niet erg, eigenlijk juist wel leuk. Zo zie je nog eens wat! Gondeltje hier, rozenstruikje daar, winkels met glas, met carnavalsmaskers, met souvenirs, en nog meer maskers en glas. “Hey, wat een leuk groentestalletje!” zeg ik, en wijs naar een klein kraampje met kleine watermeloentjes voor €1,20. We lopen recht door. Een kaart? Nee hoor, gewoon lekker op gevoel. Na een half uurtje lopen zeg ik “Hey, wat een leuk groentestalletje! En deze verkoopt ook watermeloentjes voor €1,20...”. We hebben een rondje gelopen. Tsja, dat kan snel in Venetië. Na vele verschillende kanten op te zijn gelopen zijn we ditzelfde stalletje nog zo’n 3 keer tegen gekomen. De groente man zal wel denken, verdwaalde touristen. Ja, dat klopt. Na de 4e keer waren we er wel klaar mee. Alweer datzelfde verdomde groentestalletje! Ach, zo zie je maar weer.. Alle wegen leiden naar...

Zitten slapen.

De laatste dag in Venetië is aangebroken. De koffers zijn gepakt, maar we mogen ze wel bij de receptie laten staan, waar ze goed op de koffers zullen passen zeggen ze. We besluiten onze laatste dag te vullen met een eilandentour! We kopen een dagkaartje voor de boot, en varen naar Murano en Burano, twee eilanden vlak bij Venetië. Murano, het “lace”-eiland is dichterbij, Burano, het glasblazerseiland, is wat verder weg. We besluiten eerst naar Burano te gaan, het glasblazerseiland. Eenmaal daar aangekomen liepen we een stukje rond tussen de gekleurde huisjes, opzoek naar het glasblaasmuseum. Die was er niet. Murano bleek Burano te zijn, Burano bleek Murano te zijn. We waren op het kanteiland beland. Ach, we maken het beste van de situatie en bezoeken het kantmuseum, waar we niet veel van snapte behalve dat er blijkbaar veel verschillende soorten kant bestaan. We stonden binnen een half uur weer buiten, en besloten dan maar naar het échte Murano te gaan. Daar waren veel winkeltjes met glaswerk, en nog meer winkeltjes met glaswerk. Eigenlijk alleen maar winkeltjes met glaswerk. Om de hitte te ontsnappen doken we om de 5 meter een souvenirshop in, want daar was airco. Op deze manier komen we eindelijk aan bij het glasblaasmuseum. Hier blijk je alleen met contant geld te kunnen betalen. Dat is nou jammer, dat hadden we niet bij ons. Ach, we hadden ondertussen toch al genoeg glas gezien.

We besluiten terug te gaan naar Venetië, met onderweg een tussenstop in een mooi parkje, waar we in de schaduw van een boom rustig een boekje lezen, en uitrusten van onze avonturen op Burano en Murano.

Daarna gaan we door naar een leuk restaurantje om aan onze laatste Italiaanse pizza te beginnen. We halen onze koffers op, en vertrekken richting station. Aangezien we verdwalen ondertussen wel op ons cv konden zetten, hadden we ruim de tijd genomen om naar station te komen. Wonder boven wonder verliep alles soepeltjes, en kwamen we een uur voor vertrek al aan op het spoor.

Goede spoor gevonden, goede trein gevonden, goede stoelen gevonden, we zitten. We delen onze coupé met een gezin uit Wenen, maar met Filipijnse afkomst. Dit hebben we gemerkt, aangezien de grenscontrole midden in de nacht met 3 politiemannen onze kamer in stormden om onde Filipijnse vrienden te controleren. Maar gelukkig werden we er niet wakker van, want slapen was een mission impossible op deze stoeltjes.

Na heel wat gewoel en gedraai hadden we dan toch een positie gevonden waarin je soort van kon slapen. Voor twee uurtjes, en daarna wakker werd van de nekpijn, rugpijn, de airco die te hard stond of juist te zacht, het denderende geluid van de trein en van onze verkouden medereizigers. Oftewel, wat waren wij blij dat we die trein uit mochten zeg!

Boedapest here we come!

Gevlogen!

Vandaag de cultuur dag. We hebben er veel zin in, ondanks dat we nog moe zijn, en eigenlijk geen flauw idee hebben wat we daadwerkelijk gaan doen. We hebben even research gedaan naar de musea hier in de buurt, maar verder dan een klokkenmuseum, een fifa museum en een geld museum komen we niet. Wat valt er nog meer te beleven in Zurich? Ohja, de oude stad! Laten we daar maar gewoon heen gaan, dan kijken we wel waar we uitkomen. Een willekeurige tram brengt ons naar een willekeurige plek waar vrij weinig te beleven valt. Is dit nou de oude stad? Dat zal toch niet?

Er is wel een grote supermarkt hier! Even rondsnuffelen, maar alle prijzige producten hier maken ons alleen maar weemoediger. Hmm.. wat te doen? Nergens een informatie kiosk of iets dergelijks te vinden. Na een tijdje doelloos rondlopen in de brandende zon zijn we maar terug gegaan naar de hotelkamer voor een middagdutje.

Dat was nog niet eens zo’n slecht idee. Lekker op bed liggen, beetje muziek luisteren. Helemaal zo slecht nog niet. Ondertussen heb ik even gegoogled op bezienswaardigheden in Zurich, en kwam ik uit op een mooie kerk en een paar botanische tuinen. Ondertussen had Anouk geregeld dat we fietsen konden huren voor een betaalbare prijs. Als we dit combineren, hebben we toch nog een culturele middag!

Uitgerust en vol positieve energie stappen we op de fiets, opweg naar de kerk. Fietsen door Zurich was stukke leuker dan doelloos slenteren! Wat dat betreft blijven we echte Nederlanders.

Na een klein omweggetje kwamen we niet aan bij de kerk, maar wel bij een voor ons nog onbekende botanische tuin. Daar even binnenwippen? Ja, leuk! Groot was het niet, en erg spectaculair ook niet op het eerste gezicht. Na een stukje lopen kwamen we bij een leuk parkje uit, waar Anouk lekker tot rust kwam op een bankje in de schaduw met een boek. Ik daarentegen kon niet stil blijven zitten tussen al deze plantjes en bloemetjes, en besloot op onderzoek uit te gaan. Of nouja, op onderzoek.. Op een paar meter afstand stond een informatiebord met flyers, die ik met veel fantasie heb weten te vertalen naar een begrijpbaar verhaal. Of alles klopt weet ik niet, maar interessant was het wel!

Allebei helemaal vrolijk en voldaan besloten we weer op de fiets te stappen, opweg naar de kerk. Hier zijn we bewonderend langs gefiets, want zo interessant was hij nou ook weer niet. Ons doel om naar de grote botanische tuin te gaan hebben we laten varen, en we hebben een mooi stukje langs het meer gefietst. De boulevard was druk bezocht met vakantiegangers, en er waren veel bootjes, zwemmende mensen, fietsers.. gezellige drukte hier! Onderweg hebben we per ongeluk ook nog de échte oude stad gevonden, en hebben we hier op ons gemak rondgefietst. De tijd vloog voorbij!

Na de fietsen teruggebracht te hebben namen we de tram richting huis. Onderweg lekker even pizza eten bij een leuk restaurantje wat ik vanuit de tram al vaak voorbij had zien komen. We kunnen niet te lang blijven hangen, want we moeten de koffers nog pakken, en morgen gaat om 07:00 de wekker, omdat we dit keer de trein niet willen missen!

Met dit in ons achterhoofd vloog de tijd wederom voorbij. Een paar dure cocktails en goeie gesprekken verder beseffen we ons dat we nu toch echt naar huis moeten gaan. Zo sluiten we Zurich af met een goed gevoel, en zijn we klaar om door te gaan. Volgende halte: Venetië.

Een beetje verkeerd ingeschat.

Nog voor de wekker word ik wakker door de hitte. Voortaan toch beter checken of de hotelkamer voorzien is van airconditioning. Aangezien de koelkast in ons nederig stulpje niet aangesloten is, en wij niet technisch genoeg zijn om dit voor elkaar te krijgen, zit er niks anders op dan bij de Coop op de hoek een bakje yoghurt te halen en deze op een bankje in het park op te smikkelen.

Na rustig op gang te zijn gekomen besluiten we onze twee dagen Zwitserland te verdelen in een natuur- en een cultuurdag. We besluiten de eerste dag de Ueltiberg te beklimmen en het meer te bewonderen, om de volgende dag de oude stad en de musea te bewonderen.

Oke dan. Bergbeklimmen it is. Met de tram richting de voet van de berg. Eenmaal aan onze klim begonnen merk ik al snel dat mijn longen dit niet heel lang vol gaan houden met 28*C, dus besluiten we de trein te nemen tot de helft, en de tweede helft zelf te klimmen. Zo gezegd, zo gedaan. Een beetje enthousiast was het idee wel, maar dat waren we zelf ook.

Aangekomen bij de halte werpen we een blik op de kaart. De wandelroutes staan op de kaart handig aangegeven met gekleurde lijntjes, cijfertjes en daarbij staat ook de moeilijkheidsgraad van de klim vermeld. Goed geregeld! Alleen een beetje jammer dat er na dit ene bord geen verdere aanwijzingen te vinden waren, en we dus lukraak het mooiste pad hebben gekozen.

Met onze broodjes en flesjes water redden we het tot de top van de berg. Een flinke klim, maar het uitzicht was het waard. Na een korte pauze op de top, kunnen we met gevulde waterflessen en een lege blaas weer verder aan deze prachtige klim. Volgens de borden zou het 1 uur en 45 minuten duren tot we bij de andere kant van de berg aan zouden komen. Daar konden we dan de gondel naar beneden nemen.

Al met al hebben we zo’n ruime 4 uur geploeterd om de gondel te bereiken. Met prachtig uitzicht, genoeg fonteintjes om water bij te vullen, en brood mee voor onderweg hebben we ons nog best lang goed gehouden. Maar de tocht werd steeds zwaarder, en het enthousiasme nam langzaam af. Gelukkig was daar na zo’n 3 uur te hebben gelopen de eindbestemming!

Uhm.. Maar waar is die gondel dan? Nog 30 minuten lopen? Maak daar dus maar een uur van! Pffff.. we hebben het eigenlijk wel gezien zo. Mooi hoor, die berg, maar toen na een uur klagen de gondel eindelijk in zicht was sprongen we toch wel een gat in de lucht.

De gondel naar beneden, de trein naar centraal station, en vanaf daar de tram richting huis. Ondertussen was het 18:00, en onze maagjes begonnen redelijk te knorren, dus onderweg bij een leuk thais familierestaurantje even wat gegeten. De serveerster sprak buitengewoon goed engels, maar had de woorden “not spicy” duidelijk nog niet in haar vocabulair staan.

Ondanks dat hebben we lekker gegeten. Als toetje een typisch thais drankje: yoghurt Lassie. Deze bestaat in twee soorten: zoet en zout. We vroegen hoe zout de zoute lassie was. Het antwoord hierop was “een beetje”, maar ondertussen hadden we kunnen weten dat “een beetje” in Thailand niet hetzelfde betekent als in Nederland. Ik besloot op safe te spelen, en koos voor de zoete lassie, maar anouk daarentegen was te nieuwschierig naar de zoute lassie.

Als je je afvroeg waarvoor ze in Zwitserland het overgebleven strooizout gebruiken, dat verdwijnt in de zoute lassie.

Na deze zware dag hebben we toch maar weer snel onze persoonlijke sauna opgezocht.

We zijn vertrokken!

Om 06:30 gaat de wekker. Twee slaperige koppies rollen uit bed, klaar voor een groot avontuur. De trein zal om 08:02 vertrekken vanaf Amsterdam Centraal, dus we hebben nog ruim een uur de tijd. Dat is precies genoeg om je tram te missen. Wanneer we er achter komen dat de volgende tram om 08:01 aankomt op Centraal zijn we allebei meteen klaarwakker. Met de interrail-pas in de hand maken we ons klaar voor de start. We trekken een sprint richting de sprinter. Hij staat er nog!! Alleen de trap nog op. Met nog een paar stappen te gaan zien we de deuren van de trein voor ons neus langzaam sluiten.

Oke, hoelaat gaat de volgende? Oh. Over 3 minuten. En zo herhaalt de geschiedenis zichzelf. Trap af, trap op, hij staat er nog!! Rennen! En zo stappen we net op tijd de trein binnen. Deze brengt ons naar Utrecht Centraal, waar we twee minuten eerder aankomen dan onze oorspronkelijke trein, en we dus toch nog met de goeie trein meemogen.

Eenmaal aan boord van de luxe ICE trein zoeken we een zitplek. We bergen de koffers op, en maken het ons comfortabel. Helaas duurde dit niet voor lang, want nog geen 10 minuten later beweert een duits koppel dat dit hun gereserveerde stoelen zijn. Gereserveerde treinstoelen? Dat kennen wij in Nederland niet, maar dat bleek in Duitsland de normaalste zaak van de wereld te zijn, aangezien dit kunstje zich nog 3x heeft herhaald. Daarna kregen we de truc door; stoelen waarbij in rode letters plaatsnamen staan vermeld zijn voor deze haltes bezet. Aha. We moeten dus opzoek naar stoelen waar dit niet bijstaat. Gelukkig konden we na deze ontdekking lekker blijven zitten op onze niet gereserveerde stoelen.

Na een half uur vertraging komen we aan op Basel Centraal, waar we overstappen op de trein naar Zurich. Ervanuit gaande dat hier alleen Zwitserse mensen in de trein zitten, die ons toch niet verstaan, kletsen wij honderd uit. Wanneer ik tussen neus en lippen door vraag of er een wc zou zijn aan boord, zijn we erg verbaasd dat de jongen tegenover ons antwoord geeft op mijn vraag. Jahoor, een Amsterdammer. Hoe kan het ook anders.

Eenmaal aangekomen in Zurich nemen we de tram richting ons hotel, waar we ons opfrissen en vervolgens opzoek gaan naar een leuk plekje om te eten. Dit was nog best een opgave. Uiteindelijk dan toch maar bij die nèt iets te dure Italiaan gaan zitten, en erg peperige pasta naar binnen gewerkt. Als echte Hollanders zaten we daar te mopperen. Moe door de lange treinreis, chagrijnig door de vervelende ober. Heerlijk.

Na een korte avond wandeling zijn we redelijk snel weer teruggekeerd naar ons appartementje. In onze lekkere boxspring waren we dan ook al snel vertrokken.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Eva