De laatste dag in Venetië is aangebroken. De koffers zijn gepakt, maar we mogen ze wel bij de receptie laten staan, waar ze goed op de koffers zullen passen zeggen ze. We besluiten onze laatste dag te vullen met een eilandentour! We kopen een dagkaartje voor de boot, en varen naar Murano en Burano, twee eilanden vlak bij Venetië. Murano, het “lace”-eiland is dichterbij, Burano, het glasblazerseiland, is wat verder weg. We besluiten eerst naar Burano te gaan, het glasblazerseiland. Eenmaal daar aangekomen liepen we een stukje rond tussen de gekleurde huisjes, opzoek naar het glasblaasmuseum. Die was er niet. Murano bleek Burano te zijn, Burano bleek Murano te zijn. We waren op het kanteiland beland. Ach, we maken het beste van de situatie en bezoeken het kantmuseum, waar we niet veel van snapte behalve dat er blijkbaar veel verschillende soorten kant bestaan. We stonden binnen een half uur weer buiten, en besloten dan maar naar het échte Murano te gaan. Daar waren veel winkeltjes met glaswerk, en nog meer winkeltjes met glaswerk. Eigenlijk alleen maar winkeltjes met glaswerk. Om de hitte te ontsnappen doken we om de 5 meter een souvenirshop in, want daar was airco. Op deze manier komen we eindelijk aan bij het glasblaasmuseum. Hier blijk je alleen met contant geld te kunnen betalen. Dat is nou jammer, dat hadden we niet bij ons. Ach, we hadden ondertussen toch al genoeg glas gezien.

We besluiten terug te gaan naar Venetië, met onderweg een tussenstop in een mooi parkje, waar we in de schaduw van een boom rustig een boekje lezen, en uitrusten van onze avonturen op Burano en Murano.

Daarna gaan we door naar een leuk restaurantje om aan onze laatste Italiaanse pizza te beginnen. We halen onze koffers op, en vertrekken richting station. Aangezien we verdwalen ondertussen wel op ons cv konden zetten, hadden we ruim de tijd genomen om naar station te komen. Wonder boven wonder verliep alles soepeltjes, en kwamen we een uur voor vertrek al aan op het spoor.

Goede spoor gevonden, goede trein gevonden, goede stoelen gevonden, we zitten. We delen onze coupé met een gezin uit Wenen, maar met Filipijnse afkomst. Dit hebben we gemerkt, aangezien de grenscontrole midden in de nacht met 3 politiemannen onze kamer in stormden om onde Filipijnse vrienden te controleren. Maar gelukkig werden we er niet wakker van, want slapen was een mission impossible op deze stoeltjes.

Na heel wat gewoel en gedraai hadden we dan toch een positie gevonden waarin je soort van kon slapen. Voor twee uurtjes, en daarna wakker werd van de nekpijn, rugpijn, de airco die te hard stond of juist te zacht, het denderende geluid van de trein en van onze verkouden medereizigers. Oftewel, wat waren wij blij dat we die trein uit mochten zeg!

Boedapest here we come!