evanouk.reismee.nl

Een beetje verkeerd ingeschat.

Nog voor de wekker word ik wakker door de hitte. Voortaan toch beter checken of de hotelkamer voorzien is van airconditioning. Aangezien de koelkast in ons nederig stulpje niet aangesloten is, en wij niet technisch genoeg zijn om dit voor elkaar te krijgen, zit er niks anders op dan bij de Coop op de hoek een bakje yoghurt te halen en deze op een bankje in het park op te smikkelen.


Na rustig op gang te zijn gekomen besluiten we onze twee dagen Zwitserland te verdelen in een natuur- en een cultuurdag. We besluiten de eerste dag de Ueltiberg te beklimmen en het meer te bewonderen, om de volgende dag de oude stad en de musea te bewonderen.


Oke dan. Bergbeklimmen it is. Met de tram richting de voet van de berg. Eenmaal aan onze klim begonnen merk ik al snel dat mijn longen dit niet heel lang vol gaan houden met 28*C, dus besluiten we de trein te nemen tot de helft, en de tweede helft zelf te klimmen. Zo gezegd, zo gedaan. Een beetje enthousiast was het idee wel, maar dat waren we zelf ook.


Aangekomen bij de halte werpen we een blik op de kaart. De wandelroutes staan op de kaart handig aangegeven met gekleurde lijntjes, cijfertjes en daarbij staat ook de moeilijkheidsgraad van de klim vermeld. Goed geregeld! Alleen een beetje jammer dat er na dit ene bord geen verdere aanwijzingen te vinden waren, en we dus lukraak het mooiste pad hebben gekozen.


Met onze broodjes en flesjes water redden we het tot de top van de berg. Een flinke klim, maar het uitzicht was het waard. Na een korte pauze op de top, kunnen we met gevulde waterflessen en een lege blaas weer verder aan deze prachtige klim. Volgens de borden zou het 1 uur en 45 minuten duren tot we bij de andere kant van de berg aan zouden komen. Daar konden we dan de gondel naar beneden nemen.


Al met al hebben we zo’n ruime 4 uur geploeterd om de gondel te bereiken. Met prachtig uitzicht, genoeg fonteintjes om water bij te vullen, en brood mee voor onderweg hebben we ons nog best lang goed gehouden. Maar de tocht werd steeds zwaarder, en het enthousiasme nam langzaam af. Gelukkig was daar na zo’n 3 uur te hebben gelopen de eindbestemming!


Uhm.. Maar waar is die gondel dan? Nog 30 minuten lopen? Maak daar dus maar een uur van! Pffff.. we hebben het eigenlijk wel gezien zo. Mooi hoor, die berg, maar toen na een uur klagen de gondel eindelijk in zicht was sprongen we toch wel een gat in de lucht.


De gondel naar beneden, de trein naar centraal station, en vanaf daar de tram richting huis. Ondertussen was het 18:00, en onze maagjes begonnen redelijk te knorren, dus onderweg bij een leuk thais familierestaurantje even wat gegeten. De serveerster sprak buitengewoon goed engels, maar had de woorden “not spicy” duidelijk nog niet in haar vocabulair staan.

Ondanks dat hebben we lekker gegeten. Als toetje een typisch thais drankje: yoghurt Lassie. Deze bestaat in twee soorten: zoet en zout. We vroegen hoe zout de zoute lassie was. Het antwoord hierop was “een beetje”, maar ondertussen hadden we kunnen weten dat “een beetje” in Thailand niet hetzelfde betekent als in Nederland. Ik besloot op safe te spelen, en koos voor de zoete lassie, maar anouk daarentegen was te nieuwschierig naar de zoute lassie.

Als je je afvroeg waarvoor ze in Zwitserland het overgebleven strooizout gebruiken, dat verdwijnt in de zoute lassie.


Na deze zware dag hebben we toch maar weer snel onze persoonlijke sauna opgezocht.

Reacties

Reacties

Rob

Ploeteren! Leuke blog! #dubbelduimpje

Juliëtte

Hahaha, rare jongens die Zwitsers, 1 uur en 45 minuten... op de brommer zeker. En dan hebben die Thai ook nog last van humor, strooizout in yoghurt, hahaha, maar goed dat ze dat bij de Melkuni en Campina niet weten!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!