Na een comfortabele treinreis komen we aan in het prachtige Venetië. We besluiten met het openbaar vervoer naar het hotel te gaan. Bus? Nee. Tram? Nee. Metro? Ook niet. Alles gaat hier met de boot, dus ook wij. Eenmaal uitgestapt pakken we google maps erbij om de weg naar het hotel te vinden. Dat is in Venetië, door alle smalle straatjes en weggetjes, nog best een opgave. Oververhit komen we aan bij het hotel. Daar staat een wat oudere, tandenloze, ongelofelijk vrolijke italiaan ons op te wachten. In onverstaanbaar engels probeert commandeert hij ons onze paspoorten en reservering erbij te pakken, waarna hij langdurig in een notitieboekje wat bankzaken bij lijkt te werken. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat de mopperende mompelende meneer ons de sleutel geeft tot kamer 38, waar wij vervolgens ons klaarmaken om ergens dan toch écht Italiaans te eten!

De straat uit, de hoek om, en het eerste het beste tentje wat we zien gaan we zitten. Het is pas 18:00, dus alle Italianen zijn pas net ontwaakt uit hun siësta’s. De ober was daarentegen erg vriendelijk en vrolijk, en we hadden het reuze naar ons zin.

De volgende dag hebben we ons verdiept in de cultuur van de italiaanse burger: siësta’s! Met deze temperaturen moet je geen bergen willen beklimmen, dus besloten we een dagje lekker te luieren aan het strand. Voor we vertrokken even een hand wasje gedaan, zodat dit overdag kon drogen op ons balkon. Daarna, rond een uur of 12:00, met de boot naar het strand. Heerlijk! Daar hebben we de hele dag kunnen bijbruinen onder het genot van een boek en een koude cola. Dat noem ik pas vakantie!

Dag twee in Italië, tijd om iets te ondernemen! We staan vroeg op, om lekker te ontbijten bij een klein bakkerijtje op de hoek. Om 11:30 stond er een boottrip geplanned. We kregen een rondleiding door een minder bekend gebied van Venetië door het militaire terrein waar schepen gebouwd werden. Er werd veel vertelt door een Italiaanse gids die met een zwaar accent engels sprak. Moeilijk te verstaan, maar wel erg interessant! We mochten ook zelf een stukje roeien. Dit werd ons geleerd door de “vader” van de roeivereniging. Hij heeft, als we de gids mogen geloven, de helft van alle gondeliers in venetie opgeleid. Nadat de technieken ons kort waren uitgelegd mocht anouk beginnen met roeien. Met enige ervaring was de vader erg onder de indruk, en was de lag de lat alvast lekker hoog. Ook met mijn roeikunsten was hij erg tevreden! Engels sprak hij niet, maar een duimpje omhoog zei genoeg.

Na het uurtje op de boot gingen we een stukje wandelden we terug naar ons vertrouwde stukje Venetië. We besloten een siësta in te lassen, en daarna lekker door de straatjes te kuieren. Zo gezegd zo gedaan. Maar de straten in Venetië lijken zo op elkaar, dat we al snel verdwaalden. Dat vonden we niet erg, eigenlijk juist wel leuk. Zo zie je nog eens wat! Gondeltje hier, rozenstruikje daar, winkels met glas, met carnavalsmaskers, met souvenirs, en nog meer maskers en glas. “Hey, wat een leuk groentestalletje!” zeg ik, en wijs naar een klein kraampje met kleine watermeloentjes voor €1,20. We lopen recht door. Een kaart? Nee hoor, gewoon lekker op gevoel. Na een half uurtje lopen zeg ik “Hey, wat een leuk groentestalletje! En deze verkoopt ook watermeloentjes voor €1,20...”. We hebben een rondje gelopen. Tsja, dat kan snel in Venetië. Na vele verschillende kanten op te zijn gelopen zijn we ditzelfde stalletje nog zo’n 3 keer tegen gekomen. De groente man zal wel denken, verdwaalde touristen. Ja, dat klopt. Na de 4e keer waren we er wel klaar mee. Alweer datzelfde verdomde groentestalletje! Ach, zo zie je maar weer.. Alle wegen leiden naar...